Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του διαβήτη τύπου 1 και του διαβήτη τύπου 2

Ο διαβήτης είναι μια μακροχρόνια ασθένεια που μεταβάλλει τον τρόπο με τον οποίο το σώμα σας χρησιμοποιεί τη μεγαλύτερη πηγή ενέργειας, δηλαδή τη γλυκόζη. Το αποτέλεσμα αυτών των μεταβολών είναι ότι η γλυκόζη παραμένει μέσα στο αίμα και δεν χρησιμοποιείται από τα κύτταρα του σώματος για ενέργεια. Εξαιτίας αυτού, τα επίπεδα γλυκόζης μέσα στο αίμα παραμένουν πολύ υψηλά, προκαλώντας επιθυμητές επιδράσεις σε διάφορα όργανα του σώματος. Οι τρόποι μεταβολής του μεταβολισμού της γλυκόζης ποικίλλουν ανάλογα με τον τύπο του διαβήτη.

ΤΑΞΙΝΌΜΗΣΗ

Ο διαβήτης ταξινομείται κυρίως με βάση το πρωτογενές ελάττωμα. Είτε το σώμα δεν μπορεί να παράγει αρκετή ινσουλίνη για να μειώσει την περίσσεια γλυκόζης στο αίμα, είτε η επίδραση της ινσουλίνης στα κύτταρα του σώματος χάνεται παρά τα φυσιολογικά επίπεδα ινσουλίνης.

ΔΙΑΒΉΤΗΣ ΤΎΠΟΥ 1

Σε αυτόν τον τύπο διαβήτη, ο οργανισμός χάνει την ικανότητα να σχηματίζει αρκετή ινσουλίνη. Η ινσουλίνη είναι μια ορμόνη που εκκρίνεται από το πάγκρεας και δρα στους μύες, το ήπαρ και το λίπος για να παραλάβει/χρησιμοποιήσει τη γλυκόζη που υπάρχει στο αίμα, έτσι ώστε να διατηρούνται φυσιολογικά επίπεδα γλυκόζης μέσα στο αίμα. Αυτός ο τύπος διαβήτη εμφανίζεται σε διάφορες νοσηρές καταστάσεις και συνήθως εμφανίζεται σε νεαρή ηλικία (κυρίως πριν από τα 30 έτη).
Σε αυτόν τον τύπο, το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού γίνεται υπερδραστήριο και αρχίζει να καταστρέφει τα παγκρεατικά κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη. Αυτές οι ασθένειες ονομάζονται αυτοάνοσες ασθένειες, για παράδειγμα, αυτοάνοσες διαταραχές του θυρεοειδούς, κοιλιοκάκη και αυτοάνοση γαστρίτιδα.
Η ασθένεια δεν επηρεάζει την ευαισθησία των κυττάρων στην ινσουλίνη- μάλλον επηρεάζει την ποσότητα ινσουλίνης που απαιτείται για τον έλεγχο των υπερβολικά αυξανόμενων επιπέδων γλυκόζης μετά τη λήψη οποιουδήποτε γεύματος με υψηλή περιεκτικότητα σε θερμίδες. Έτσι, η ευαισθησία στην ινσουλίνη παραμένει υψηλή αλλά τα επίπεδά της είναι χαμηλά. Τα κλασικά σημεία και συμπτώματα της μεγαλύτερης πείνας, της δίψας, της ούρησης και της απώλειας βάρους εμφανίζονται συχνότερα σε αυτόν τον τύπο διαβήτη.
Το κλασικό επείγον περιστατικό υπεργλυκαιμίας περιλαμβάνει τη διαβητική κετοξέωση, η οποία είναι μια σύνθετη διαταραχή που προκαλεί χαμηλό pH στο αίμα, υψηλά επίπεδα κετονών στο αίμα και στα ούρα, σοβαρή αφυδάτωση, ναυτία, εμετό, κοιλιακές κράμπες και αλλαγή της διάθεσης. Μπορεί επίσης να προκαλέσει απειλητικά για τη ζωή προβλήματα αγωγιμότητας της καρδιάς λόγω εξάντλησης του καλίου.
Η μόνη θεραπεία για αυτόν τον τύπο διαβήτη είναι η αντιστάθμιση της ανεπάρκειας ινσουλίνης. Στην αγορά διατίθενται διάφορες μορφές ινσουλίνης, οι οποίες ταξινομούνται ανάλογα με τη διάρκεια δράσης τους. Αυτές είναι η ινσουλίνη ταχείας δράσης, η βραχυπρόθεσμη, η ενδιάμεσης δράσης και η μακροχρόνια ινσουλίνη. Η ινσουλίνη χορηγείται κυρίως μέσω της υποδόριας οδού, αν και σε περίπτωση επείγουσας υπεργλυκαιμίας χορηγούνται και ενδοφλέβιες ενέσεις.

ΔΙΑΒΉΤΗΣ ΤΎΠΟΥ 2

Αυτός ο τύπος διαβήτη έχει διαφορετική αιτιολογία από τον τύπο 1. Εμφανίζεται λόγω αντίστασης στην ινσουλίνη σε ινσουλινοεξαρτώμενα όργανα. Δεν συμβαίνει η ινσουλινοεξαρτώμενη μεταφορά γλυκόζης, με αποτέλεσμα τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα να παραμένουν υψηλά ακόμη και στην κατάσταση νηστείας. Η αντίσταση στην ινσουλίνη εμφανίζεται κλασικά στην παχυσαρκία. Έτσι, η παχυσαρκία αποτελεί σημαντικό παράγοντα κινδύνου μόνο στον διαβήτη τύπου 2.
Αυτός ο τύπος διαβήτη εμφανίζεται σε μεγάλες ηλικίες (μετά τα 40). Η γενετική προδιάθεση σε αυτόν τον τύπο είναι σχετικά ισχυρότερη από ό,τι στον τύπο 1. Λόγω πολλαπλών φαινομένων, η μεγάλη ηλικία με παχυσαρκία οδηγεί προοδευτικά στην ανάπτυξη αντίστασης στην ινσουλίνη στα όργανα. Ο οργανισμός θεωρεί ότι δεν εκκρίνεται αρκετή ινσουλίνη από το πάγκρεας. Έτσι αρχίζει να υπερπαράγει ινσουλίνη και τα επίπεδα ινσουλίνης στο αίμα αυξάνονται στα αρχικά στάδια. Αλλά, καθώς δεν υπάρχει αποτέλεσμα ινσουλίνης, η υπερφόρτωση των παγκρεατικών κυττάρων οδηγεί τελικά σε ανεπάρκεια των β-κυττάρων. Ως αποτέλεσμα, τα επίπεδα ινσουλίνης πέφτουν σε μεταγενέστερα στάδια.
Η ευαισθησία στην ινσουλίνη σε αυτόν τον τύπο διαβήτη είναι χαμηλή. Συν τοις άλλοις, αυτός ο τύπος διαβήτη επιδεινώνει σιγά-σιγά κάθε μεταβολική διαδικασία σιωπηλά, επειδή τα κλασικά συμπτώματα της αυξημένης πείνας, δίψας και ούρησης είναι ασυνήθιστα.
Η υπεργλυκαιμική κατάσταση έκτακτης ανάγκης σε αυτόν τον τύπο διαβήτη περιλαμβάνει υπεροσμωτική-υπεργλυκαιμική κατάσταση η οποία εκδηλώνεται με επίπεδα γλυκόζης στο αίμα >600mg/dL, μαζική αφυδάτωση, αυξημένη δίψα και ούρηση, επιληπτικές κρίσεις και τελικά κώμα. Σε αυτή την κατάσταση δεν υπάρχει οξέωση.
Καθώς η πρωταρχική βλάβη είναι η μειωμένη ευαισθησία στην ινσουλίνη, η χορήγηση ινσουλίνης ως θεραπεία δεν θα αποφέρει σημαντικό όφελος. Η πρωταρχική θεραπεία στοχεύει στη μείωση των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα μέσω της αύξησης της ευαισθησίας στην ινσουλίνη. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με άσκηση, φάρμακα που μειώνουν/αφαιρούν τη γλυκόζη του αίματος και φάρμακα που ευαισθητοποιούν την ινσουλίνη.